Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26-06-2018 r. – 0114-KDIP3-2.4011.284.2018.2.LS

W przypadku dofinansowania imprezy integracyjnej w postaci wycieczki w której uczestniczyć będą pracownicy oraz członkowie ich rodzin na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W przypadku wycieczki krajoznawczej trudno różnicować sytuację pracowników i emerytów. Dlatego też zasadne jest przenieść powyższe wskazania również na relacje byłego pracodawcy z emerytem/rencistą. W konsekwencji po stronie pracowników (dzieci) nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów/rencistów nie powstaje przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika zgodnie z ww. art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu dofinansowania w części kosztów wycieczki zagranicznej pracownikom i członkom ich rodzin oraz emerytom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Szkoła w 2018 r. będzie organizować 4-dniową zagraniczną wycieczkę dla swoich pracowników. Koszty wycieczki będą obejmowały: koszty podróży, koszty zakwaterowania, koszty posiłków, koszty ubezpieczenia NNW, koszty opieki rezydenta i przewodnika.

Ww. koszty uczestnictwa w wycieczce pokryte będą w procentowej części ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz w pozostałej części bezpośrednio przez pracowników.

Zgodnie z regulaminem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w Szkole ze środków funduszu mogą korzystać pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, powołania lub mianowania, emeryci i renciści – byli pracownicy uczelni oraz dzieci pozostające na utrzymaniu w wieku do lat 18, a jeżeli się kształcą w szkole średniej lub wyższej i nie osiągają dochodów – do czasu ukończenia nauki, nie dłużej jednak niż do ukończenia 25 roku życia.

Środki ZFŚS mogą być przeznaczone na dofinansowanie na zakup krajowych i zagranicznych wycieczek turystyczno-krajoznawczych.

Ww. dofinansowanie osób uprawnionych będzie zróżnicowane w zależności od ich sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej. Będzie prowadzona ewidencja pracowników uczestniczących w wycieczce.

Pismem z dnia 22 maja 2018 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.284.2018.1.LS wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

1. Doprecyzowanie zdarzenia przyszłego o następujące informacje:
   • wskazanie czy Wnioskodawca dofinansował koszty wycieczki zagranicznej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych za zgodą pracowników (skorzystali z niego w pełni dobrowolnie)?
   • czy Wnioskodawca dofinansował koszty wycieczki zagranicznej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w interesie pracowników i członków ich rodzin oraz emerytów (a nie w swoim interesie) i przyniosło im to korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musieliby ponieść?

Pismem z dnia 28 maja 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w wyznaczonym terminie. W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Dofinansowanie kosztów wycieczki zagranicznej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych odbędzie się za zgodą pracowników. Pracownicy skorzystają z dofinansowania w pełni dobrowolnie.

Przekazana pracownikom informacja o planowanej wycieczce zawierała adnotację o współfinansowaniu kosztów ze środków ZFŚS oraz wskazanie, że osoby zainteresowane winny zgłosić osobiście deklarację udziału w komórce organizacyjnej Uczelni.

Celem wycieczki będzie aktywny wypoczynek oraz integracja pracowników, co pozytywnie wpłynie na ich relacje służbowe i efektywność pracy. Powyższe ma na celu polepszenie współpracy między pracownikami.

W przedmiotowej sprawie nie ma możliwości skonkretyzowania i indywidualnego przypisania świadczenia w stosunku do poszczególnej osoby biorącej udział w wycieczce.

Wątpliwe, by można było uznać dofinansowanie za przychód pracownika. Jak stwierdził, Trybunał Konstytucyjny, w wyroku interpretacyjnym z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. poz. 947): „obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, czy szkoleniowych, choćby organizowany poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu, wycieczce) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja lub wycieczka” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania”.

Z powyższego co do zasady wynika, że gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w imprezach wyjazdowych, to po stronie pracowników nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń. W takim przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. A bez otrzymania korzyści przez pracownika nie można mówić o uzyskaniu przez niego przychodu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, z tytułu otrzymania ze środków ZFŚS częściowego dofinansowania do wycieczki nie powstanie po stronie pracowników/emerytów przychód ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z powyższym czy dofinansowanie ze środków ZFŚS do wycieczki zakładowej będzie rodziło przychód stanowiący podstawę opodatkowania pracownika, emeryta-rencisty, dzieci?

Zdaniem Wnioskodawcy, wycieczka nie będzie rodziła przychodu dla pracownika oraz uprawnionych członków rodzin (dzieci). Nie będzie stanowić przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia. Zatem, nie powinni być obciążeni podatkiem dochodowym od osób fizycznych od części, w jakiej Szkoła pokryje koszty wycieczki.

Wycieczka będzie dostępna dla wszystkich pracowników i udział w niej będzie dobrowolny. Na dni będące dla pracowników dniami pracującymi, na ich wniosek będzie udzielany urlop wypoczynkowy.

Wycieczka będzie miała na celu integrację pracowników, umożliwienie pracownikom aktywnej formy wypoczynku, co przełoży się na zwiększenie wydajności, jakości wykonywanej przez pracowników pracy oraz wzajemne relacje służbowe.

Natomiast, dofinansowanie wycieczki dla emerytów i rencistów – byłych pracowników uczelni, z którymi rozwiązano stosunek pracy w związku z przejściem na to świadczenie, będzie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od osób fizycznych, tj. do wysokości nieprzekraczającej w roku 2018 kwoty 3000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe odnośnie braku powstania przychodu ze stosunku pracy dla pracowników oraz uprawnionych członków rodzin (dzieci), natomiast nieprawidłowe w części dotyczącej powstania przychodu po stronie emerytów/ rencistów.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta oraz inne źródła.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,

• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Na podstawie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl uregulowań zawartych w art. 30 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – w wysokości 10% należności.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Z treści wniosku oraz uzupełnienia wynika, że Szkoła w 2018 r. będzie organizować 4-dniową zagraniczną wycieczkę dla swoich pracowników. Koszty wycieczki będą obejmowały: koszty podróży, koszty zakwaterowania, koszty posiłków, koszty ubezpieczenia NNW, koszty opieki rezydenta i przewodnika. Ww. koszty uczestnictwa w wycieczce pokryte będą w procentowej części ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz w pozostałej części bezpośrednio przez pracowników. Zgodnie z regulaminem zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ze środków funduszu mogą korzystać pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, powołania lub mianowania, emeryci i renciści – byli pracownicy uczelni oraz dzieci. Ww. dofinansowanie osób uprawnionych będzie zróżnicowane w zależności od ich sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej. Będzie prowadzona ewidencja pracowników uczestniczących w wycieczce. Dofinansowanie kosztów wycieczki zagranicznej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych odbędzie się za zgodą pracowników. Pracownicy skorzystają z dofinansowania w pełni dobrowolnie. Przekazana pracownikom informacja o planowanej wycieczce zawierała adnotację o współfinansowaniu kosztów ze środków ZFŚS oraz wskazanie, że osoby zainteresowane winny zgłosić osobiście deklarację udziału w komórce organizacyjnej Uczelni. Celem wycieczki będzie aktywny wypoczynek oraz integracja pracowników, co pozytywnie wpłynie na ich relacje służbowe i efektywność pracy. Powyższe ma na celu polepszenie współpracy między pracownikami. W przedmiotowej sprawie nie ma możliwości skonkretyzowania i indywidualnego przypisania świadczenia w stosunku do poszczególnej osoby biorącej udział w wycieczce. W świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, z tytułu otrzymania ze środków ZFŚS częściowego dofinansowania do wycieczki nie powstanie po stronie pracowników/emerytów przychód ze stosunku pracy.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce traktowanej jako integracja pracowników oraz aktywny wypoczynek prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz uzupełnienia uznać zatem należy, że udział w zagranicznej wycieczce organizowanej przez Wnioskodawcę, mającej na celu aktywny wypoczynek oraz integrację pracowników, co pozytywnie wpłynie na ich relacje służbowe i efektywność pracy, nie będzie stanowić dla pracowników (dzieci) i emerytów-rencistów przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie można bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę/byłego pracodawcę, pracownik/emeryt/rencista wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W przypadku dofinansowania imprezy integracyjnej w postaci wycieczki w której uczestniczyć będą pracownicy oraz członkowie ich rodzin na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W przypadku wycieczki krajoznawczej trudno różnicować sytuację pracowników i emerytów. Dlatego też zasadne jest przenieść powyższe wskazania również na relacje byłego pracodawcy z emerytem/rencistą. W konsekwencji po stronie pracowników (dzieci) nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów/rencistów nie powstaje przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika zgodnie z ww. art. 31 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać w części dotyczącej powstania przychodu po stronie emerytów/rencistów i zastosowania zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za nieprawidłowe a w pozostałej części za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/